هر یافته علمی و هر نظریه و فرضیه به نحوی ریشه در دانش های قبلی دارد که آنها نیز به نوبه خود بعد از

تجربه های طولانی حاصل شده اند.همچنین در بررسی این تجربه ها ممکن است گمان کنیم که دانشمندان عهد قدیم چقدر ساده اندیش بوده اند و نظریات آنها از پشتوانه علمی و استعداد لازم برخوردار نبود .

تاریخ نجوم را می توان به سه دوره تبدیل نمود:دوره زمین مرکزی که از تاریخ باستان تا اوایل قرن شانزدهم،دوره کهکشانی که از قرن هفدهم تا قرن نوزدهم و دوره کیهانی که از قرن بیستم آغاز شده و هنوز ادامه دارد.

منجمان نخستین بر این عقیده بودند که زمین مرکز عالم می باشد وتصور می کردند که خورشید، ماه، پنج سیاره وستارگان به دور زمین ساکن می چرخند.با وجود این کشف های برجسته ای در این دوران صورت پذیرفت که این کشف ها از قبیل :دایرةالبروح-مسیر خورشید در میان ستارگان، دوره کامل کسوف و خسوف تعیین گردید و حتی در قرن دوم پیش از میلاد به حرکت محور زمین پی برده شد.دوره زمین مرکزی با شخصیت بزرگ نیکولاس کوپرنیکوس(1543-1473)پایان داده شد.

می توان گفت که نجوم جدید با این دوره آغاز می شود.کوپرنیکوس نشان داد که زمین، نه تنها مرکز زمین است بلکه فقط یکی از سیاراتی است که یه دور خورشید مرکزی می گردد.معلوم شد که به هیچ روی منحصر به فرد نیست، سیاره ای گاملاً معمولی است که به طرزی معمولی، حرکاتی معمولی دارد.در این دوره روش مطالعه نجوم، پیوسته علمی تر شد و انگیزه اصلی آن میل به شناخت و فهم قوانین بنیادی حاکم بر حرکت اجرام آسمانی و توضیح چیز هایی بود که بشر به چشم می دید.نجوم مانند دیگر علم ها نیاز به مغزهای بزرگی دارد مانند:یوهانس کپلر(1630-1571) و ایزاک نیوتون(1727-1642)،کپلر با کشف قوانین حرکت سیاره ای و نیوتون با کشف قوانین گرانش عمومی و همچنین گالیلو گالیله که برای اولین بار تلسکوپ انساری خود را ساخت و دیگر خدمت هایی به نجوم کرد.

دوره کیهانی

در این دوره آشکار شد که کهکشان ستاره هایی که خورشید ما به آن تعلق دارد فقط یکی از کهکشان های بسیاری است که برخی بزرگ تر از کهکشان ما و بعضی کوچکترند. نابغه نظری بزرگی که در ذهن عامه مردم بیش از همه با این دوره ارتباط داده می شود، دکتر آلبرت اینشتین فقید (1955-1879) است.کیهان شناسی و اختر فیزیک سخت به نظریه نسبیت او متکی اند.در این دوره نجومی است که ما زندگی می کنیم تا پایان آن راه درازی در پیش است.